ZIELONE WZGÓRZE

Moje dziwności mogłyby zamieszkać

Na Zielonym Wzgórzu.

I choć nauczyłam się być cicho,

Tonąc w poezji,

To stale wpuszczam jednym uchem, 

Zatrzymuję w środku

Stada ptaków niespokojne pieśni.

Na rogu sali szkolnej,

Gdzie wlepiałam wzrok w okno,

Nauczycielka od polskiego

Wypracowania naznaczała kropką

I dla niej brak mi było tylko rudych włosów.

Czy dziś wobec ich barwy,

Jestem już w pełni

Uosobieniem chaosu?

fot. M. Mańturzyk