ADNOTACJA

Odkąd pamiętam, 

Buzowała we mnie krew. 

Za dnia w półbieli, w półróżu 

Potrafiłam wykrzesać 

Na wpół chaosu 

Z nutą spojrzeń na zegarek. 

Nie wytłumaczę tego, 

Jak uciekał mi Czas. 

Czułam się najswobodniejszym 

Człowiekiem na ziemi. 

W drodze do pracy, z pracy

Muzyka w słuchawkach. 

Co by się stało, jakbym nagle 

Z nadmiaru poruszeń

Zaczęła tańczyć na środku chodnika? 

Nawet mąż nie zna takiej mnie, 

Która w samotności w domu

Tańczy przed lustrem 

I na środku salonu.

Która chwyci w dłoń 

Zakreślacz jak mikrofon 

I ukłoni się do pustki. 

Siedź prosto. 

Nie dyskutuj. 

Nie ośmieszaj się, 

Dziecko. 

Trwam w szklanej kuli, 

Gdzie w mętnej wodzie 

Wciąż wiruje brokat

I mam w sobie znacznie więcej niż

Delikatność uśmiechu

I rzucone w dal przekleństwo

Gdy dość.

fot. A. Mańturzyk